خبرنگار: عفت زارع
مرحوم آیت الله مهدوی کنی سیاست مدار و سومین رئیس مجلس خبرگان رهبری بود. او دبیر کلی جامعه روحانیت مبارز را نیز بر عهده داشت. وی همچنین رئیس دانشگاه امام صادق(ع) و استاد درس اخلاق اسلامی، فقه، اصول فقه و تفسیر این دانشگاه بود. وی در ۲۹ مهر ۱۳۹۳ در سن ۸۳ سالگی دار فانی را وداع گفت.
آیت الله مهدوی معلم اخلاق هم در مقام تئوریک و هم در مقام عمل بود. از این رو، هر زمانی در فضای سیاسی، بی اخلاقی هایی نسبت به وی صورت می گرفت، به طور جدی در مسئله اخلاق پافشاری می کرد و شاگردان خود به خصوص آنهایی که وارد حوزه سیاست شده بودند را توصیه می کرد اخلاق را رعایت کنید.
این ویژگی ها از آیت الله مهدوی کنی یک مدل مدیریتی ممتاز و در تراز مدیر اسلامی ساخته بود که هنوز می توان روی بسیاری از ابعاد مدیریتی وی مطالعه کرد.
نظم، محور دیگری بود که ایشان تاکید بسیاری بر آن داشت. از مدیریت زمان گرفته تا نظم در ملاقات ها و دیدارها، گفتار، احکام، راهبردها و استراتژی هایی که تدوین می کرد، مورد تاکید وی بود و محور سوم توجه به نیروی انسانی بود. این ویژگی نیز او را در امر مدیریت متمایز می کرد.
ایشان با تمام وجود اعتقاد داشت که نیروی انسانی سرمایه یک سازمان است و رفتارش نسبت به حفظ سرمایه انسانی برای همه درس آموز بود.
شخصیت آیت الله مهدوی به نوعی بود که در افراد ایجاد انگیزه می کرد. او در افراد نفوذ می کرد. هیچ فردی از مصاحبت با ایشان احساس خستگی نمی کرد و این به قدرت کاریزماتیک بودنش بر می گشت.
روحیه اعتدال در مدیریت های کلان
درباره مدیریت های کلان آیت الله مهدوی از جمله زمانی که در نخست وزیری و یا وزارت کشور بود، به خصوص در اواخر عمرش به عنوان ریاست مجلس خبرگان رهبری، ضمن اینکه بر روی مسئله ولایت فقیه هیچ تعارفی نداشت، اما با اعتدالی که داشت بین همه جناح های سیاسی کشور ایجاد اتحاد می کرد. به همین خاطر بود وقتی از دنیا رفت، همه رجال سیاسی کشور، فارغ از جناح ها و دسته بندی های رایج، احساس کردند که واقعاً یک لنگرگاه در کشتی انقلاب ضربه خورده و از دست رفته است.
ایجاد تعادل بین جریان های سیاسی در دانشگاه
در محیط دانشگاه، سعی می کرد توازن را هم بین اساتید و هم بین دانشجویان برقرار کند. حضور وی در نماز جماعات دانشگاه باعث شده بود از دانشجوی ورودی سال اول تا رئیس دانشکده همه به ایشان دسترسی داشته باشند.
آیت الله مهدوی چند لحظه قبل از اذان بین دانشجویان و اساتید در مسجد دانشگاه می نشست و گاهی این حضور ساعت ها بعد از نماز طول می کشید. شاید برخی باورشان نشود اما یک دانشجوی سال اولی به راحتی دیدگاه خود را در خصوص مدیریت دانشگاه یا موضوعات مختلف مطرح می کرد.
اما همان دانشجو اگر می خواست از مسیر اخلاق دور شده یا در جریان گفتار خود غیبتی را درباره استادی کرده و یا تهمتی بزند، حاج آقا به سرعت برخورد اخلاقی می کردند و دانشجو همان جا ارشاد می شد. عین همین رفتار را حاج آقا برای اساتید داشت.
در جلساتی که روسای دانشکده ها خدمت ایشان بودند، به نظم، آموزش و مسائل مدیریتی تاکید می کرد و در کنار آن بر رعایت شأن دانشجو اصرار داشت.
چه دانشجو، چه استاد و چه کارمند که در دانشگاه حضور داشت، احساس نمی کردند یکی نسبت به دیگری در ارتباط با حاج آقا برتری دارد. این توازن که محور آن اخلاق، انصاف و اعتدال بود و در لایه های پایین تر از تقوای وی سرچشمه می گرفت، مدیریت ویژه ای از آیت الله مهدوی کنی به وجود آورده بود.
